ŻYWICA WĘGLOWODOROWA

Żywica może być uzyskiwana na 3 sposoby:

– poprzez polimeryzację chlorku glinu z katalizatorem: dzięki niej powstają najbardziej popularne związki alifatyczne C5 i mieszane kopolimery: C5/C9 alifatyczno/aromatyczne żywice. Te nazwy oparte zostały o budowę polimerów: C5 to monomery 5 atomów węgla, zaś C9 to 9 atomów monomerów aromatycznych.

– poprzez polimeryzację termiczną: wykorzystywaną głównie z cyklopentadienowymi pierścieniami, z lub bez aromatycznych zanieczyszczeń, do produkcji tak zwanych żywic cyklicznych. Jeśli nie zostaną poddane kolejnym procesom, głównie uwodornienia, będą produktami niskiej jakości, o silnym, nieprzyjemnym zapachu i podatne na próchnicę oksydacyjną. Niemniej niski koszt surowców, niezbędnych do ich wytworzenia, w połączeniu z niskim kosztem całego procesu, czyni je atrakcyjnymi dla produkcji i rynku;

– poprzez polimeryzację z katalizatorem trójfluorku boru: ta kataliza stosowana jest w celu uzyskania odmiennych właściwości żywicy od tych uzyskiwanych za pomocą chlorku glinu.

Wszystkie żywice mogą być poddane procesowi uwodorniania, co ma poprawić ich kolor, zapach, stabilność oraz kompatybilność.

Zastosowanie:

Żywica węglowodorowa jest najczęściej stosowana jako środek klejący w klejach będąc modyfikatorem polimerów – od strony technicznej ich głównym zadaniem jest wspieranie przylegania w polimerze, zazwyczaj w temperaturze otoczenia. W klejach topliwych „hot melt” działa w celu uplastycznienia polimeru w podwyższonej temperaturze. Mają wysoką kompatybilność z szeroką gamą olejów, żywic i polimerów. Doskonale rozpuszcza się w typowych rozpuszczalnikach stosowanych nie tylko w przemyśle klejów, ale także w produkcji farb (np. termoplastycznych farb drogowych) i mas uszczelniających. Żywica stanowi składnik nośników węgla błyszczącego i mieszanek stosowanych w odlewnictwie, a także jest stosowana w przemyśle gumowym i oponiarskim, zwiększając odporność produktów na działanie czynników chemicznych i poprawiając ich wytrzymałość.